აფხაზეთის ისტორია ვითარდება კოლხეთის ისტორიასთან ერთად, რომელიც ცნობილია თავისი სტრატეგიული მდებარეობითა და მრავალფეროვნებით. ბერძენი კოლონისტები ჩავიდნენ ძვ. რეგიონი კიდევ უფრო გამდიდრდა სხვადასხვა ტომების არსებობით, რომელთაგან თითოეული თავისი წვლილი შეიტანა ლინგვისტურ და ეთნიკურ მოზაიკაში.

აფხაზეთი ისტორიის მანძილზე იმპერიების გზაჯვარედინზე აღმოჩნდა. მითრიდატე VI ევპატორისა და პომპეუსის დაპყრობებიდან დაწყებული ბიზანტიელებსა და სასანიდებს შორის ძალაუფლებისთვის ბრძოლამდე, რეგიონი მუდმივი ცვლილებების მომსწრე იყო. III საუკუნეში აღზევდა ლაზიკის სამეფო (ეგრისი), რომელიც ბატონობდა აბასგთა ბელადებზე, აფხაზ ხალხის შესაძლო წინაპრებზე. ლაზიკის სასტიკმა ომმა (542-562 წწ.) საბოლოოდ გამოიწვია ლაზიკის დაცემა, მაგრამ აბასგებმა, რომლებიც ცხოვრობდნენ თავიანთ უღრან ტყეებში, გამოთქვეს გარკვეული ავტონომია ბიზანტიის იმპერიის ქვეშ.

ბიზანტიის არსებობამ დატოვა სამუდამო კვალი. აშენდა გამაგრებული ქალაქი სებასტოპოლისი და ქრისტიანობა გავრცელდა მთელ აფხაზეთში, ეპისკოპოსი კი დაესწრო ნიკეის კრებას 325 წელს. ბიზანტიელებმა ასევე ააგეს თავდაცვითი ნაგებობები, როგორიცაა კელასურის კედელი, რომლის ნაშთები დღესაც ჩანს.