გურამ გაბისკირია სოხუმის უკანასკნელი მაიორი იყო, სანამ ის 1993 წლის 27 სექტემბერს სეპარატისტ ბოევიკებს დაექვემდებარა. სოხუმში დაბადებული და გაზრდილი გურამი ყველაზე რთულ პერიოდში ქალაქის მაიორად დაინიშნა. ველური ომი აფხაზეთის ეთნიკურ ქართველ მოსახლეობას 1992 წლიდან მძვინვარებდა და ალყაში მოქცეულ სოხუმში კონფლიქტის მშვიდობიანი მოგვარების მცირე იმედი არსებობდა. გურამი სოხუმის მაიორი გახდა 1993 წელს, ქალაქისა და მისი შემოგარენის თავდაცვის სტრატეგიის ორგანიზებისას.
1993 წლის ზაფხულის შუა რიცხვებისთვის სოხუმი გარშემორტყმული იყო სეპარატისტთა და მათი მოკავშირეებით ჩრდილოეთ კავკასიიდან და რუსეთიდან. ალყაში მოქცეულმა გურამ გაბისკირიამ, აფხაზეთის მთავრობის სხვა წევრებთან ერთად, უარი თქვა თავისი ქალაქი სისხლით მშიერ ბოევიკებს დაეტოვებინა. სოხუმის ხელისუფლების უმთავრესი პრიორიტეტი იყო მშვიდობიანი მოსახლეობის ევაკუაცია. სოხუმში ქართული სამხედრო ყოფნა მინიმალური იყო რუსეთის შუამავლობით შეთანხმების გამო, რომელიც ქართულ მხარეს ავალდებულებდა ქალაქიდან გაეყვანა მძიმე არტილერია და ტანკები. აფხაზური მხარე თანაბრად იყო პასუხისმგებელი მათი სამხედრო ოპერაციის ჩატარებაზე და ჯარების გაყვანაზე სოხუმის მიმდებარე ტერიტორიებიდან. თუმცა, როგორც ადრე (როგორც გაგრის შემთხვევაში), აფხაზურმა სეპარატისტულმა მხარემ შეთანხმება დაარღვია და სოხუმზე სრულმასშტაბიანი შეტევა დაიწყო.
სოხუმის დაცვასთან დაკავშირებით ბოლო პოზიციისთვის აფხაზეთის მთავრობის მეთაური ჟიული შარტავა, სოხუმის მაიორი გურამ გაბისკირია და მთავრობის სხვა წევრები იბრძოდნენ. 27 სექტემბერს აფხაზმა ბოევიკებმა და მათმა მოკავშირეებმა სოხუმამდე მიაღწიეს. მასობრივი მკვლელობები, ძარცვა და სასტიკი ეთნიკური წმენდა კვლავ დაიწყო ქართველი მშვიდობიანი მოქალაქეების მიერ ქალაქის შტურმის შემდეგ. მთავრობის წევრები და მაიორი მთავრობის შენობაში იყვნენ გამომწყვდეულები. ცოტა ხანში აფხაზმა ბოევიკებმა გურამ გაბისკირიასთან ერთად მთავრობის წევრებიც შეიპყრეს. ღონისძიების ვიდეო კადრებში ჩანს, თუ როგორ სადისტურად აწამებდნენ აფხაზი მებრძოლები ხელისუფლების წევრებს. გურამი იძულებული გახდა დაეჩოქა ბოევიკების წინაშე. მისი პასუხი იყო: „არასოდეს ჩემს ცხოვრებაში“. თოფის ბუდემ გამოათრიეს, რამდენიმეჯერ დაარტყეს თავში და სახეში. ჟიული შარტავასთან (რომელიც ზედმეტად აწამეს ღრიალისა და ნიადაგის იძულებით მოხმარებით) და მთავრობის სხვა წევრებთან ერთად, გურამი გადაიყვანეს ქალაქის გარეუბანში. ტყვედ ჩავარდნილი მთავრობის წევრები და გურამ გაბისკირია ადგილზე დახვრიტეს. მათი ცხედრები რამდენიმე დღის განმავლობაში დაუმარხავად დარჩა. ეს შემზარავი მოვლენები დაფიქსირდა გაეროს დამკვირვებლების მიერ და შეესწრო სოხუმის ხოცვა-ჟლეტას გადარჩენილთაგან. თბილისში დაბრუნებულ გუამების ოჯახს ჯერ კიდევ იმედოვნებდა, რომ ის ცოცხალი იყო, პატიმრობაში აიყვანეს და ელოდა ფულის სანაცვლოდ. ვიდეოფირი, რომელიც შეიცავს გურამის დატყვევებისა და წამების კადრებს, მისი ოჯახის წევრებმა მოსკოვში მცხოვრებმა აფხაზებმა შეიძინეს.
2005 წელს, აფხაზეთში გენოციდის სამახსოვრო ფოტოგალერეაზე ამერიკელი ჟურნალისტის მალკოლმ ლინტონის ფოტოები გამოიფინა. უამრავ ფოტოზე ნაჩვენები იყო აფხაზი მებრძოლების და მათი რუსი მოკავშირეების მიერ განხორციელებული გენოციდის შემზარავი ფაქტები. ერთ-ერთ ფოტოზე ასახულია სოხუმის ქუჩაზე ცხედრები. ამ გალერეის ერთ-ერთი სტუმარი იყო ვლადიმერ გაბისკირია (გურამ გაბისკირიას შვილი). ფოტოების დათვალიერებისას მან შენიშნა ადამიანის ნაცნობი სურათი, რომელიც სოხუმში მოკლულ ქართველებს შორის იწვა. რამდენიმე წუთის შემდეგ ვლადიმირმა ფოტოზე მამა იცნო. ის სისხლით იყო დაფარული, გარდაცვლილი ქართველი მშვიდობიანი მოქალაქეებისა და აფხაზეთის მთავრობის წევრების ცხედრებზე ეგდო. ამ გალერეაში სტუმრობის შემდეგ გაბისკირიას ოჯახს იმედი გაუფუჭდა.
გურამ გაბისკირიას ბიოგრაფია:
გურამ გაბისკირია (ქართული: გურამ გაბესკირია) (დ. 2 მარტი, 1947 – გ. 27 სექტემბერი, 1993) იყო სოხუმის მერი, რომელიც მოკლეს აფხაზმა სეპარატისტებმა 1993 წელს აფხაზეთში ქართველების ეთნიკური წმენდის დროს.
გურამ გაბისკირია დაიბადა 1947 წლის 2 მარტს სოხუმში. გაბისკიამ დაამთავრა მ. გორკის სახელმწიფო უნივერსიტეტი ისტორიის განხრით, მაგრამ გამოირჩეოდა როგორც ფეხბურთელი. ის სოხუმის დინამოში თამაშობდა 1960-იანი წლების ბოლოს, შემდეგ კი კარიერა სტავროპოლში, მინსკში და კისლოვოდსკში განაგრძო, სანამ ცსკა-ს (თბილისი) შეუერთდებოდა. 1972 წელს ის გახდა რესპუბლიკური დონის ფეხბურთის მსაჯი და ორი წლის შემდეგ გახდა საკავშირო დონის ფეხბურთის მსაჯი. 1989 წელს სსრკ-ში პოლიტიკური დაძაბულობის შედეგად, სოხუმის დინამოს გარდა, ყველა ქართულმა გუნდმა დატოვა საბჭოთა ჩემპიონატი. გაბისკირია დაეხმარა სოხუმში დაფუძნებული ცხუმის საფეხბურთო კლუბის შექმნას (რომელიც თამაშობდა ახლადშექმნილ ქართულ საფეხბურთო ლიგაში), სადაც პრეზიდენტის პოსტს იკავებდა. 1990 წელს იყო აფხაზეთის ავტონომიური რესპუბლიკის პარლამენტის კანდიდატი, მაგრამ უარი თქვა თამაზ ნადარეიშვილის სასარგებლოდ.
გაბისკირია სოხუმის მერი 1992 წელს გახდა და შეუერთდა ლეგიტიმურ მინისტრთა საბჭოს და აფხაზეთის ავტონომიური რესპუბლიკის თავდაცვის საბჭოს 1993 წელს ქართულ-აფხაზური ომის დროს. 27 სექტემბერს, როდესაც ქალაქი სოხუმი რუსეთის მიერ მხარდაჭერილი სეპარატისტების ხელში ჩავარდა. 1993 წელს, გაბისკირიამ აფხაზეთის ავტონომიური რესპუბლიკის ლეგიტიმური ხელისუფლების სხვა ხელისუფლებასთან ერთად (ჟიული შარტავა, რაულ ეშბა, მამია ალასანია და სხვები) უარი თქვა ალყაში მოქცეული ქალაქის დატოვებაზე და დაიპყრო აფხაზმა ბოევიკებმა და ჩრდილოკავკასიელმა დაქირავებულებმა. ღონისძიების ვიდეომასალაზე, ადამიანის უფლებათა დაცვის დოკუმენტებზე და მოწმეთა ჩვენებებზე [1], გ.გაბისკირია, ზ.შარტავა, რ.ეშბა და მთავრობის სხვა წევრები პარლამენტის შენობის გარეთ გამოათრიეს და აფხაზებმა აიძულეს მუხლებზე დაჩოქება. ჩრდილოკავკასიელი ბოევიკები. გაბისკირიამ ამაზე უარი თქვა და რუსულად უპასუხა: „არასოდეს ჩემს ცხოვრებაში!“ („Никогда в жизни!“)
ხელისუფლების ყველა ტყვე წევრი, მათ შორის გაბისკირია, აფხაზმა ბოევიკებმა მოკლეს. ისინი ყველა სასამართლოს გარეშე დახვრიტეს.
